Jakovo je naselje u opštini Surčin u Gradu Beogradu. Do 2004. godine i formiranja nove opštine je pripadalo opštini Zemun. Jakovo je u jugoistočnom Sremu, 24 km jugozapadno od centra Beograda, 4 km od obale reke Save. Kod sela se nalazi manastir Fenek.
Prema popisu iz 2002. bilo je 5949 stanovnika (prema popisu iz 1991. bilo je 5483 stanovnika).
Istorija
Na ovom prostoru život je bio razvijen u najstarija vremena, o čemu svedoče arheološka nalazišta sa ovih prostora. Materijalni dokazi potvrđuju da su ovi prostori bili naseljeni još u kameno i gvozdeno doba. Kasnije su ovde živeli Iliri i Kelti. Najznačajniji je pronalazak Germanske nekropole, gde su pronađeni dobro očuvani pehari, nakit od ćilibara, predmeti od keramike.
Po predanju, naziv se vezuje za ime stročara Jakova, koji je živeo na brdašcetu u kolibi od trske. Tada nije bilo zaštitnog nasipa, pa je Sava plavila prostor. Tokom leta, kad bi se voda povukla, do Jakova bi dolazili čobani iz okolnih sela i govorili "idemo do Jakova".
Jakovo se u spisima pominje od početka XV veka (1404. god. u jednom mađarskom spisu). Postanak naselja vezuje se za manastir Fenek, udaljen dva kilometra jugozapadno od Jakova, a najraniji pisani pomen o manastiru datira iz 1563. godine. Jakovo se kao naselje pominje i u tursko doba. Posle povlačenja Turaka 1718. godine ulazi u sastav zemunskog vlastelinstva, a nakon sklapanja mira sa Turskom Jakovo je priključeno Vojnoj granici.
Kraj XVIII veka obeležio je i početak rada škole. Pravoslavni hram, posvećen Vaznesenju Gospodnjem (Spasovdan), podignut je u periodu od 1804. do 1810. godine, dok je seoska slava Sv. Petka.
Demografija
U naselju Jakovo živi 4656 punoletnih stanovnika, a prosečna starost stanovništva iznosi 36,8 godina (36,3 kod muškaraca i 37,3 kod žena). U naselju ima 1685 domaćinstava, a prosečan broj članova po domaćinstvu je 3,53.
Ovo naselje je u velikim delom naseljeno Srbima (prema popisu iz 2002. godine), a u poslednja tri popisa, primećen je porast u broju stanovnika.
