Nemačka: Za 30 evra u Nemačkoj se na primer može kupiti jedan srednje veliki buket cveća ili namirnice za nekoliko dana, kompjutersku igricu, knjigu…
Ili toliko, prema studiji časopisa Finanztest, košta mesečno samo jedan jedini kvadratni metar stana u najboljem delu Minhena. Za stan od stotinjak metara to znači najam od 3.000 evra mesečno. Bez režija.
Ovo je ekstremni primer jer se radi o najskupljem gradu u Nemačkoj i dobrom položaju i opremi stana. Ali prosečna cena unajmljenog stana je poslednjih godina u Nemačkoj porasla do neslućenih visina. Prosečna cena kvadratnog metra stana u Minhenu ali i ostalim atraktivnim većim gradovima poput Kelna, Hamburga, Dizeldorfa, Štutgarta, Frankfurta ili Berlina se popela na više od 10 evra. U Minhenu je prosek 11,18 evra. I za one koji se odluče na kupovinu stana situacija nije mnogo drugačija: 3.500 evra po kvadratnom metru nije retkost, a cene vrtoglavo rastu jer je i potražnja nezapamćena. Jagma za velikim gradovima je posledica procesa reurbanizacije.
“Više od pola pripadnika jednog naraštaja u međuvremenu studira. A ne studira se na selu nego u većim gradovima. Jasno je da gradovi privlače mlade”, kaže Susane Heeg, profesorica za geografski urbanizam na Univerzitetu u Frankfurtu. Ko to može priuštiti, nakon studija i ostaje u gradu.
Do 2020. bi, prema procenama Saveznog instituta za gradnju i urbanizam (BBSR) godišnje trebalo biti izgrađeno 272.000 stanova kako bi se podmirile potrebe. Prema podacima Nemačkog saveza stanara (DMB) u Nemačkoj trenutno nedostaje milion stanova. Ali 2016. je izgrađeno samo 53.000 stanova, mnogo manje od potrebe. Posebno je kritična situacija s tzv. socijalnim stanovima za one s manjim prihodima. Prema podacima Pestel instituta iz Hanovera, u proteklih 10 godina je s tržišta nestalo preko 100.000 stanova sa socijalno pristupačnim cenama.
Uzroke u ovom “nestanku” jeftinih stanova treba tražiti u velikim strukturnim promenama na nemačkom tržištu poslednjih desetak godina. Mnogi opšinski stambeni blokovi su prodati privatnim investitorima, koncernima često sa sedištem u inostranstvu.
“Ovi koncerni rade za svoje deoničare i zanima ih jedino dobit”, kaže Susanne Heeg.
Osim toga u vreme niskih kamata sve više građana kupovinu atraktivnog stana vidi kao neku vrstu penzijskog osiguranja. U “betonsko zlato” se više isplati investirati nego u nesigurne privatne penzione fondove.
Ovo ne mora biti namešten prizor: teško je preći čak i prvi “prag” i uopšte dobiti termin samo pogledati stan – nakon što ste stajali u dugom repu. To se redovno događa, čak i ako je stanarina već “paprena”.
